Terapia rodzinna Warszawa w Widokach
Dzięki wykształceniu zawodowemu i doświadczeniu psychoterapeuci dysponują wiedzą o funkcjonowaniu rodziny i mogą się tą wiedzą dzielić z członkami rodziny. W efekcie rodzina może dostrzec niewykorzystane możliwości, co wspiera ją w osiągnięciu dobrostanu i harmonii.
Patrz na wszystkie trudności jako na możliwości stworzenia czegoś nowego, uczenia się i wzrastania dzięki kreatywnemu reagowaniu.
Częstotliwość spotkań z rodziną zależy od zgłaszanego problemu, ale także od możliwości rodziny. Najczęściej sesje odbywają się co 3-4 tygodnie. W sytuacji nasilonego kryzysu, dużego napięcia w rodzinie, wskazane są częstsze sesje. Do udziału w terapii rodzinnej psychoterapeuta przeważnie zaprasza wszystkie osoby mieszkające razem. Nie jest to jednak sztywna regułą. Czasami udział całej rodziny w terapii nie jest możliwy. Wówczas psychoterapeuta pracuje z tymi osobami, które są gotowe współpracować. Bardzo ważne jest, aby w terapii rodzinnej uczestniczyły te osoby, które chcą brać w niej udział i są otwarte na zmiany. Zależnie od problemów, jakie wyłaniają się w czasie spotkań, możliwa jest, oprócz sesji z całą rodziną, praca z podsystemem rodziców dziecka, podsystemem dzieci, podsystemem matka-córka lub też indywidualna praca z określoną osobą. W przypadku rodzin z małymi dziećmi, po jednym czy dwóch spotkaniach z całą rodziną, psychoterapeuta może kontynuować pracę tylko z rodzicami, by pod koniec terapii wrócić do wspólnych sesji. Terapia rodzinna może być łączona z terapią indywidualną jednego z członków rodziny.
W trakcie pierwszego spotkania z rodziną nasi psychoterapeuci dbają o:
Pierwsze spotkanie z rodziną kończy się sformułowaniem kontraktu terapeutycznego, a więc ustaleniem, co będzie głównym obszarem wspólnej pracy, jaka będzie częstotliwość spotkań, kto będzie w nich uczestniczył, jaka jest przewidywana długość terapii.
Psychoterapeuta może uznać, że terapia rodzinna nie jest najlepszym pomysłem, jeżeli w rodzinie zaobserwuje:
Jeżeli psychoterapeuta zdecyduje, że terapia rodzinna nie jest najlepszą formą wsparcia dla danej rodziny, może zaproponować inne rozwiązania, np. psychoterapię indywidualną jednego z członków rodziny lub konsultacje rodzicielskie.
W pracy z rodziną nasi psychoterapeuci nie koncentrują się na patologii, jaką rodzina wskazuje, jako powód szukania pomocy, ale skupiają się na wzmacnianiu odporności, zasobów, mocnych stron, dzięki czemu członkowie rodzin mogą lepiej pomagać sobie wzajemnie.
Rodziny zgłaszające się na terapię są przekonane, że znają swoją sytuację i że ich opowieść jest jedyną możliwą wersją opowieści o tym, co je spotyka. Członkowie rodziny wypowiadają skargi dotyczące tego, co kto zrobił, co kto powiedział, kto jest czemu winny. Każdy członek rodziny jest zwykle postrzegany w określony sposób, przypisuje mu się określone działania, role w rodzinie.
Terapeuta pomaga rodzinie zobaczyć, że prawdopodobnie utknęła w plątaninie dawno wydeptanych ścieżek, pomaga spojrzeć z szerszej perspektywy niż ta, z której patrzy rodzina. Terapeuta wzbudza nadzieję, ciekawość, zasiewa wątpliwości, prezentuje alternatywne możliwości. Daje wsparcie i proponuje wyzwania; obserwuje, w jaki sposób poszczególni członkowie rodziny wchodzą ze sobą w relacje, dzieli się swoimi spostrzeżeniami w taki sposób, aby były one użyteczne dla rodziny. Polemika między rodzinnymi prawdami a sugestiami terapeuty prowadzi do odkrywania nowych dróg wartych zbadania. Zachęca członków rodziny, do odpowiedzi na pytanie, jak mogliby się wzajemnie uzdrawiać.
Zgodnie z podejściem systemowym w psychoterapii rodziny jest ona traktowana jako system – uporządkowana całość, składająca się z elementów pozostających ze sobą w dynamicznej równowadze. Terapeuta systemowy ma świadomość, że pracując z jedną osobą, może zmieniać cały system wzajemnych relacji, w jakich znajduje się klient oraz, że system wpływa nieustannie na klienta.
Myślenie systemowe w psychoterapii rodziny charakteryzuje się tym, że osoba z pewnym zachowaniem problemowym (np. przejawiająca nadmierny lęk, smutek lub nasilone zachowania buntownicze) traktowana jest jako ta jednostka, która dba o coś istotnego dla rodziny. Specyficzną cechą podejść systemowych jest więc analizowanie zachowań w szerszym kontekście i postrzeganie zachowań, które rodzina określa jako „trudne” lub „patologiczne”, jako sposób rozwiązania określonego problemu rodziny. Traktowanie stanów chorobowych członka rodziny jako wyizolowanej z kontekstu patologii uniemożliwia rozumienie ich jako wyrazu nie do końca udanej, ponieważ odbywającej się kosztem jednego z członków rodziny, adaptacji systemu do nowej sytuacji rodzinnej.
Każda rodzina przechodzi przez określone fazy życia rodzinnego. Te fazy to:
I faza: para małżeńska (bez dzieci) – ok. 2 lata
II faza: para z małym dzieckiem (od urodzenia do 30 miesiąca życia pierwszego dziecka)
III faza: rodziny z dzieckiem (lub dziećmi) w okresie przedszkolnym
IV faza: rodziny z dzieckiem (lub dziećmi) w okresie szkolnym (najstarsze dziecko między 6 a 13 rokiem życia)
V faza: rodziny z nastolatkami (między 13 a 21 rokiem życia pierwszego dziecka)
VI faza: rodziny z dziećmi opuszczającymi dom (od pierwszego do ostatniego dziecka opuszczającego dom)
VII faza: rodzice w średnim wieku („puste gniazdo”, wycofywanie się z aktywności, przejście na emeryturę)
VIII faza: starzenie się członków rodziny
Przejście do każdej następnej fazy w cyklu życia rodzinnego może nastąpić, gdy zadania poprzedniej fazy zostały wykonane. Jeżeli część zadań nie zostanie zrealizowana, może dojść do zakłóceń w postaci zachowań problemowych u wybranych członków rodziny.
„Objawy pojawiają się najczęściej, gdy następuje przerwa lub zakłócenie w przebiegu cyklu i jest to sygnał, że rodzina ma problemy, zatrzymała się w rozwoju i nie jest gotowa przejść do następnej fazy”.
(Bogdan de Barbaro, „Wprowadzenie do systemowego rozumienia rodziny”)
Każde przejście z jednej fazy cyklu życia rodzinnego do drugiej wiąże się z nowymi zadaniami, rolami, koniecznością zmian organizacji systemu rodzinnego. Przeważnie przyczynia się to doświadczania przez rodzinę kryzysu. Trudności rodziny w przezwyciężeniu tego kryzysu mogą wyrażać się przez zachowania problemowe występujące np. u dziecka.
Okresem będącym wyzwaniem dla większości rodzin jest okres dojrzewania dzieci. W rodzinach, które nie są gotowe na odchodzenie dzieci z rodziny, pojawienie się określonych trudności może opóźniać ten proces, zatrzymując rodzinę we wcześniejszym stylu relacji. Jednocześnie może to ochraniać młodego człowieka przed podejmowaniem zadań i ról osoby dorosłej.
Zmiany w cyklu życia rodzinnego wiążą się także ze starzeniem się i umieraniem starszych pokoleń, czy też z innymi wydarzeniami, jak przewlekłe choroby, śmierć młodych członków rodziny, utrata pracy przez rodziców. Mogą być one szczególnie trudne do zasymilowania przez rodzinę, czego wyrazem będą zachowania problemowe u dziecka.
Także sytuacja rozpadu związku rodziców może być sytuacją szczególnie trudną dla całej rodziny. Wymaga ona przejścia przez proces żałoby, wynikający z utraty nadziei, planów, uczuć zainwestowanych w rozpadający się związek, a także uporania się z uczuciami gniewu, złości nieuchronnie towarzyszącymi rozstaniu. Proces ten dotyczy wszystkich członków rodziny, zarówno rozwodzących się małżonków, jak i dzieci i dalszych członków rodziny.
Nasi psychoterapeuci potrafią skutecznie wspierać rodziny w radzeniu sobie z kryzysami na różnych etapach rozwoju – terapia rodzinna Warszawa – skontaktuj się z nami.
Zakres pracy:
Zakres pracy:
Zakres pracy:
Skorzystaj z profesjonalnej pomocy psychologów w Warszawie
Copyright © Widoki | Polityka prywatności | Regulamin
